Naturalisatie is door de eeuwen heen, tot circa 1920, een uitzonderlijk verschijnsel geweest gezien het verhoudingsgewijs grote aantal buitenlanders dat in Nederland verbleven heeft.
Een vreemdeling kon in Nederland goed wonen en werken zolang hij in zijn eigen levensonderhoud kon voorzien en niemand tot last was.
Naturalisatie was duur en je had er niets aan, tenzij men in aanmerking wilde komen voor een (hoge) overheidsfunctie of, in een latere periode, ook voor kiesrecht.
Deze zaken waren destijds voor de doorsnee Nederlander evenmin weggelegd.
In naturalisatie geïnteresseerde personen waren meestal welgesteld en hoog opgeleid, een omstandigheid waar pas rond de Eerste Wereldoorlog definitief een einde aan kwam.
Kinderen van vreemdelingen kregen tot 1893 automatisch de Nederlandse nationaliteit bij geboorte op Nederlands grondgebied.
De meeste genealogische onderzoekers stuiten op een gegeven moment op een vreemdeling onder hun voorouders. De kans dat deze zich heeft laten naturaliseren is heel erg klein.
Mijn betovergrootvader trouwde een Amsterdamse en is nooit meer weggegaan.
Mijn moeders kant stamt uit poorters en zorgde voor de schertsende inslag. Op bruiloften en familiefeesten in een feestzaal was dat vaak merkbaar.
Tante Beppie deed altijd 'Leen met het derde been', oom Kees deed 'toe nou schat' gehurkt zittend bij een potje, mijn vader deed de 'schoorsteenveger'. Het waren gezongen acts, met een vaste tekst uit de overlevering
Verder was het stoelendans, een ballonnetje zittend opblazen, dansen met dat ballonnetje tegen elkaars buik (en niet laten vallen).
En meer van die ongein, geregisseerd door Gerrit en alles begeleid door de accordeon van oom Kees.
Verjaardagen werden gekenmerkt door in een kring in de huiskamer zitten, koffie met taartjes, advocaat, brandewijn met suiker en bessenjenever.
Bier werd in mindere mate gedronken, waarom weet ik niet.
Voor twaalven de deur uit in verband met werk en de laatste tram.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten