Couleurs

Een liedje dat al wat langer in mijn hoofd rondzingt, dat krijg je er van als je op Spotify de liedjes van vroeger terugzoekt. Klik maar.

Guy Béart – Couleurs, Vous Êtes Des Larmes


Dors mon enfant, c'est déjà l'heure
Ça ne sert à rien que tu pleures
Dans tes yeux couleur d'arc-en-ciel 
Il y a es larmes de sel
Couleurs vous êtes des larmes
Couleurs vous êtes de pleurs
Elle est en couleur mon histoire
Il était blanc elle était noire
La foule est grise alors
Il y aura peut-être un mort
Couleurs vous êtes des larmes

Onzalige Bossen

Het leven loopt nu eenmaal niet zoals je denkt dat het zal lopen. Zo voel je je een hoeder en zo ben je zelf aan de beurt.

We blijven positief en geven voor de diepere gedachte een filmpje mee van de befaamde Daan Modderman. Prettig weekend.

On air

Op de Britse tv loopt een serie over het dagelijks leven in een Spaans ziekenhuis. Schijnt zeer populair te zijn.
En wat blijkt? Die opnamen gebeuren al drie jaar in de Clinica waar ik pas nog was voor mijn ogen. En verleden week voor een onderzoek.
Terwijl ik op de afdeling Urgencia lag te wachten op de chirurg, speelden zich in de box naast mij (matglazen wanden) tafereeltjes af.

Aan de ene kant zaten zo te horen een paart artsen en verplegers in het Spaans, Engels en Nederlands te praten over weekendtripjes naar Ibiza, Tenerife en Sevilla.
Aan de andere kant schoven wat verpleegsters heen en weer en kwam een verpleger een stel krukken uit mijn box halen, met de vraag hoe die in het Engels heetten. Crutches. Juist.
Een cameravrouw verscheen, terwijl ze een ouder echtpaar filmde; na beëindiging van het shot kwam er een rolstoel aangeschoven.  Daar ging ze inzitten en werd ze rugwaarts voortgetrokken terwijl ze de patiënt met crutches filmde.

Ik volgde het ploegje en kwam zodoende langs de wachtkamer. Daar hing in drie talen een dienstmededeling. Die lees je dus alleen als je in de wachtkamer komt.
Mocht je binnengebracht worden via de ambulance-ingang dan lees je de info niet. Dikke kans dat je in je blootje gefilmd wordt zonder dat je het weet. De Oerlemans methode, maar dan anders.

Straks

De lentewilg
ruist voorover en
fluistert  dat je
nog even moet blijven.
De zwanen komen 
wat later.

De vlo en de Harley

Moppen onthoud ik maar moeilijk, maar dat is geen probleem, want de meeste moppen van vroeger komen vanzelf weer langs.
Eén van de moppen die ik wel onthouden heb stamt uit de tachtiger jaren van de vorige eeuw (jee Bo, wat ben je oud!).

Na een drukke beursdag in Kanton zaten we met een aantal Nederlandse deelnemers uit te blazen in de lobby van ons hotel. In het gezelschap ook een jonge stagiair uit Oostzaan die voor het eerst mee was naar het buitenland. Hij mengde zich niet in de gesprekken maar luisterde aandachtig toe, want er moest geleerd en opgestoken worden.
Ook bij de diverse sterke verhalen en moppen had hij weinig bemoeienis. Alleen op één moment hebben we hem gehoord.

Willekeurig spook, geen relatie tot verteller.

Er komt een vlo  's winters kleumend en rillend een bar binnenlopen, die handenwrijvend om een warme grocq vraagt. "Koud, ik heb het koud".
Iemand aan de bar draait zich om en zegt dat hij de volgende keer als het buiten koud blijft maar op de poes van een vrouw moet springen, dan blijft hij wel warm. Goed idee, denkt de vlo.
De volgende avond in dezelfde bar komt dezelfde vlo weer klappertandend binnen. "Koud, ik heb het koud", roept hij weer.
De mier van de vorige avond kijkt hem aan en zegt: "Wat heb ik je nou verteld? Je hebt niet opgelet".
"Jawel",  zegt de vlo, "ik heb gisteravond precies gedaan wat je gezegd hebt, maar toen ik vanmorgen wakker werd zat ik in de snor van een haastige motorrijder".

De stagiair begon na vijf minuten, toen we nog een rondje bestelden, ineens ontzettend te giechelen en rolde snikkend van het lachen uit zijn stoeltje. Hij had hem ook door. Heerlijke tijd.

Hoogtevrees

Bovenstaand filmpje had ik al een tijdje liggen. Had allemaal te maken met het feit dat ik niet van hoogtes houd. Anders gezegd, de hoogte is geen probleem, maar materiaal dat stuk kan gaan (alles roest) en ontbrekend onderhoud doen mij wegblijven van kabelbaantjes, achtbanen en ander ongerief.

De buitentrappen op de Eiffeltoren zien er echt niet superveilig uit en ik weet nog dat ik mijn mond moest houden toen mijn toen nog jonge zoons met ons meegingen. De klinknagels zagen er nogal oud uit en gaven het gevoel dat als je hard stampte ze er uit zouden vallen. Dus gingen de 2 Bo'tjes voorzichtig stampen om te kijken of hun vader gelijk had.

Het pretpark dat ergens tussen Beijing en het Mijun-reservoir werd gebouwd in 1983 stond al bekend om het ontbreken van preventief onderhoud en in 1985 was het dan ook raak: drie gondeltjes gingen hun eigen weg, inclusief de inzittenden. 

Maar in een bouwsteiger klimmen die solide staat en langs de achterkant van een huizenblok de verschillende woningen bezoeken, dat gaf geen problemen. Kwestie van een helmpje opzetten.

Voor een uitgebreide beschrijving van de Camino del Rey, zie Wikipedia

Voor een eventueel bezoek, neem contact op met Hondaluza in Ronda, die weet de weg en biedt logies.

Rien à faire, on chante

Het schiet niet op, ik heb geen zin.
Daarom een filmpje van Jacques Brel, opnamen in Bergen, 1964.



Die uitzending heb ik indertijd opgenomen met mijn nieuwe, van mijn eerste verdiende guldens gekochte Philips bandrecorder, met de microfoon. .
Op de opname hoorde je mijn vader mopperen waarom dat nou moest, want er was toch wel leukere muziek.

Kostte ƒ 275. Drie weken salaris.

Treffend bij die uitzending was de haute volée van dichters en schrijvers die het publiek vormde. Ook bij andere opnamen van theatervoorstellingen uit die tijd valt het op dat er vooral ouder publiek is.

En dat is bevreemdend omdat de muziek van Brel ons op de middelbare school al zeer bekend was. Je kon mooi meezuchten bij 'Ne me quitte pas', als je vriendinnetje een ander had.
En meezingen met 'Marieke' en 'Le plat pays'. Dat was ook nog goed voor je Franse taal. Probeer het maar op een regenachtige zondagmiddag. 

Tunneltje

Lachen daar in Amsterdam. Die onderdoorgang van het Rijksmuseum. De gemeente heeft beslist dat die open blijft voor fietsers en de deelraad Oud-Zuid beslist dat hij alleen open mag tussen 1800 en 0800 uur. 'Want dan zijn er geen voetgangers'. Sufsufsuf.

Hebben ze 10 (tien) jaar de tijd  gehad om na te denken, maar drs pretpakket Pijbes wil geen fietsjes onder zijn museum. Want nu blijkt dat er altijd voetgangers oversteken, er zijn namelijk twee ingangen. Als de ene rij te lang is gaan die rare buitenlanders oversteken en die hebben nog nooit een fiets gezien. Echt waar.

De echte gemeenteraad heeft geduid dat uiteindelijk de onderdoorgang voor fietsers toegankelijk moet blijven en daar komt de oplossing c.q. onderzoekscommissie, want:

'De grootste aanpassing is het scheiden van de bezoekers- en de fietsersstroom. Daarvoor moet een duidelijke scheidslijn komen tussen het loop- en het fietsgedeelte'.
   en
'Het stadsdeel gaat nu in overleg met het Rijksmuseum en de centrale stad om de nodige maatregelen te kunnen uitvoeren', zei stadsdeelwethouder Marco Kreuger.

Zie hier een kijkplaatje met het wonderkind, tweede van links.

Wist u dat je vroeger komende van de Weteringschans zo onder het museum door naar het Concertgebouw kon fietsen? Geen toeristenbus te zien. De straat was een klinkerweg met een beetje loszittende stenen. Als je er met een cabrio overheen reed, gingen de banden zoemen. 'Ja', zei mijn vriend dan, 'ik hoor de radiaalbanden. Akoestisch zeer verantwoord'.

Dat was trouwens een mooie tijd. Co komt langs in zijn MG, toetert A F (algérie française) en vraagt of ik ook nog een tientje heb. Zo ja, dan gaan we even tanken en naar Zandvoort. Zo nee, dan wordt het een stukje Leidsestraat en een capuccino op de Keizersgracht.
Praten over Marie, zijn pied-noir die op internaat in Orléans zat en beslissen of we er met Pasen even naar toe zouden rijden. Tentje achterin en onderweg een rondje Arc de Triomphe doen, tussen Porte de la Chapelle en Porte d'Orléans even rechtsaf.
We hadden wat tientjes bij elkaar gelegd en hebben het gedaan.

Op de terugweg pikten we bij de Frans-Belgische grens een lifter op, die mee mocht op voorwaarde dat hij wat stokbrood, Orangina en camembert voor ons insloeg, want de tank zat wel driekwart vol, maar de tientjes waren op.